Let me know 13
ถ้าผมบอกว่า..
ผมเปิดใจมาตั้งนานแล้วล่ะ..
ใช่ ผมเปิดใจให้จีมินมาตั้งนานแล้ว แล้วก็เปิดใจให้แค่จีมินคนเดียว.. ทุกครั้งที่จีมินทำอะไรมักจะอยู่ในสายตาของผมตลอดโดยที่ไม่มีใครรู้เรื่องเลยแม้กระทั่งเจ้าตัว
วันนั้นที่จีมินถูกขังไว้ในห้องน้ำ ผมก็แอบตามจีมินไปจนได้เข้าไปช่วยจีมินไว้ตอนที่ห้องน้ำถูกล็อค แต่ว่าผมไม่ได้บอกจีมินไปว่าประตูห้องน้ำมันล็อค เพราะว่าผมกลัว กลัวว่าจีมินจะรู้สึกกลัวกับเหตุการณ์แบบบนี้ กลัวว่าจีมินจะตกใจไปมากกว่านี้
เรื่องจดหมายสีชมพูที่มีอักษรตัวเอสนั่น ผมไม่รู้หรอกว่าใครส่งมาให้จีมิน แต่โกรธแล้วก็โมโห โมโหที่มีคนเข้ามาจีบจีมิน ผมกลัวว่าจะมีคนมาทำให้จีมินหวั่นไหวจนจีมินอาจจะเลิกชอบผม แต่พอรู้ว่าจดหมายนั้นมันเขียนมาด้วยข้อความแปลกๆ ผมก็เริ่มเป็นห่วงจีมินขึ้นมา
เรื่องวันนั้นที่จีมินเกือบโดนกระถางต้นไม้จากบนดาดฟ้าตกใส่ ใช่ เป็นผมเองที่ไปช่วยจีมิน แต่โชคดีที่จีมินสลบไปเลยทำให้ผมต้องโทรไปบอกจองกุกให้มารับจีมินกลับบ้านแล้วให้บอกทุกคนว่าจองกุกเป็นคนช่วยจีมินเอาไว้
"ทำไมต้องบอกว่าเป็นกูล่ะ?"
"เพราะถ้าจีมินรู้ว่ากูช่วยเขาก็จะยิ่งได้ใจ" ผมก็แค่ยังไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมคิดยังไงกับคนตัวเล็ก
แผลที่จีมินแอบมาทำให้ผมตอนผมหลับตอนนั้น วันนั้นผมแกล้งหลับ มันก็เป็นแผลที่โดนกระถางต้นไม้นั้นแหละ แต่ผมไม่อยากให้จีมินเป็นห่วงไปมากกว่านี้ก็เลยไม่ได้บอกไป จีมินแอบขึ้นมาทำแผลให้ผมบนห้องแล้วก็บ่นพึมพัมนู้นนี่นั้น
ผมว่ามันน่ารักมากๆ..
ตอนนั้นที่จีมินไม่สบายผมก็เป็นห่วง แล้วยิ่งได้ยินยุนกิบอกว่าเป็นเพราะวิ่งออกไปตามหาผม ผมยิ่งโกรธตัวเองที่ทำให้จีมินเป็นห่วง ถึงแม้จะไม่ค่อยแน่ใจกับสิ่งที่ยุนกิพูดก็ตาม
เรื่องที่จีมินเกือบถูกรถชนวันนั้นผมก็ตามจีมินไปเหมือนกัน ผมรู้ว่าจีมินเหม่อเรื่องอะไร ผมเรียกหลายรอบแล้วแต่จีมินไม่ได้ยินจนทำให้ผมต้องไปกระชากตัวจีมินออกมา วันนั้นจีมินขอให้ผมพูดว่าให้จีมินเลิกยุ่งกับผม แต่ผมทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินออกไป เพราะถ้าผมพูด จีมินก็จะเลิกยุ่งกับผม
เรื่องวันนั้นที่นาอึนนัดผมไป คนอื่นคงจะแปลกใจว่าทำไมผมถึงไปกับนาอึนแล้วยอมกินเหล้าตามที่นาอึนต้องการ
"แทฮยอง นายจะไปหรือไม่ไป"
"ไม่ไป"
"ถ้านายไม่ไป ฉันจะทำอะไรกับยุนกิดีนะ.."
"นั้นมันก็เรื่องของเธอ"
"หรือนายอาจจะไม่ได้เห็นหน้าเขาไปตลอดชีวิตเลยก็ได้นะ.."
"แล้ว?"
"ไม่ใช่ยุนกินะ.. แต่เป็นจีมิน"
นั้นแหละ คือสาเหตุที่ทำให้ผมต้องไปกับนาอึน
เรื่องที่ทำให้ผมต้องไปนอนหลับที่โรงเรียนทุกวันก็เพราะจีมินอีกนั้นแหละ มันจะมีอยู่วันนึงที่ผมนอนที่บ้านไม่ค่อยหลับ ทำให้ผมมาโรงเรียนแต่เช้า มันประจวบเหมาะกับที่จีมินก็มาโรงเรียนเช้าเหมือนกันแล้วมันก็มาแอบดูผมหลับ วันนั้นเป็นวันแรกที่มันนั่งดูผมหลับ
"มึงมาหลับแบบนี้ทุกวันเลยสินะ"
"..."
"กูมาแอบดูมึงหลับทุกวันเลยดีกว่า"
ผมกะจะมาหลับที่โรงเรียนแค่วันนั้นวันเดียว แต่เพราะจีมินพูดออกมาแบบนั้นเลยทำให้ผมต้องมาหลับที่โรงเรียนทุกวัน เอาจริงๆผมไม่ได้หลับเลยนะ คนที่หลับอ่ะคือจีมินต่างหาก บอกจะมาแอบดูผมแต่หลับเองซะงั้น เป็นผมต่างหากที่นั่งมองใบหน้าน่ารักๆนั้นหลับ
ส่วนเรื่องที่จีมินรู้สึกเหมือนว่ามีคนตาม คงเป็นผมเองเนี่ยแหละ..
สรุปแล้วคือผมรู้สึกดีกับจีมิน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหรเหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็เหมือนคนบ้าไปแล้ว ผมไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมคืนนั้นผมถึงทำแบบนั้นกับจีมิน ผมไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยสักครั้ง ผมเคยโดนคนอื่นมอมเหล้าเพื่อที่จะมัดมือชกผม แต่ผมก็ไม่เคยยอมใครหรือทำแบบนั้นกับใคร
จีมินเป็นคนแรกที่ผมทำแบบนั้น แต่ที่ผมตกใจคือผมบอกรักจีมิน แต่จีมินคิดว่ามันเป็นแค่คำพูดของคนเมา คิดว่าคนเมาจะพูดอะไรก็ได้ ผมคิดว่าจีมินสู้แรงผมไม่ได้เลยต้องปล่อยให้เรื่องนั้นมันเกิดขึ้น
ตอนนี้ผมอยู่บ้านคนเดียวเพราะพี่นัมจุนไปเข้าค่าย ความจริงวันนี้ไม่ใช่วันหยุดเรียนหรอก แต่เพราะว่าพวกรุ่นพี่ไปค่ายกัน ทางโรงเรียนจึงให้พวกน้องๆหยุดพักผ่อนอยู่ที่บ้าน
นั้นแสดงว่าผมไม่ได้เจอจีมิน ผมจะไปขอโทษจีมิน แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง กลัวว่าจีมินจะโกรธมากจนไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าผม เพราะถ้าใครพูดกับผมแบบนั้นผมก็คงโกรธมากเหมือนกัน กลัวคำตอบของจีมิน
เอาจริงๆตอนนี้จีมินก็คงอยู่บ้านคนเดียวแหละ เพราะพี่ชายของจีมินก็ไปค่ายเหมือนพี่นัมจุน ไอจองกุกก็โดนครูใช้ให้ไปช่วยงาน ยุนกิก็ถูกเจโฮปบอกให้ไปช่วยงานที่ค่ายเหมือนกับจองกุก ตอนนี้ผมจะไปหาจีมินก็ได้
เจโฮปทำให้ยุนกิสามารถลืมผมได้
ก็เหมือนกับจีมิน ที่ทำให้ผมลืมคนที่ชื่อ ชูก้า..
'ติ๊งต่องงงง'
เสียงออดหน้าบ้านของผมบอกให้รู้ว่ามีคนมา มาทำไมตอนนี้ว่ะ ผมกำลังจะไปหาจีมินแต่ต้องมารับแขกเนี่ยนะ แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้ไปขอโทษจีมินล่ะ
ผมเดินตรงออกมาหน้าบ้านกำลังจะเปิดประตู แต่เมื่อเปิดประตูมาก็ต้องตกใจกับคนที่มาหา
"เฮ้ยยยย!!"
"..."
"จีมิน มึงมาได้ยังงะ.."
"ไม่รู้เหมือนกันว่ากูเดินมาที่นี่ได้ยังไง"
"..."
"อยู่ดีๆมันก็เดินมาหยุดอยู่ที่นี่" ผมอดขำไม่ได้กับการกระทำและท่าทางของคนตรงหน้า มันน่ารักซะจนบอกไม่ถูก
"คือ.."
"ทำไมกูลืมมึงไม่ได้นะแทฮยอง"
"ห้ะ?"
"ทั้งที่มึงทำกับกูขนาดนั้น ทั้งที่มึงพูดแบบนั้นกับกู.."
"..."
"แต่ทำไมกูลืมมึงไมลง"
"..."
"หรือเพราะมึงไม่ได้ไล่กู ถ้างั้น.."
"..."
"มึงช่วยไล่กูไปจากชีวิตมึงได้มั้ย?.."
"..."
"ไม่ได้หรอ อื้มม.."
"..."
"งี้กูก็ลืมมึงไม่ได้สิ" จีมินหันหลังกำลังจะเดินออกไปแต่ผมพูดห้ามไว้ก่อนทำให้จีมินชะงัก
"ลืมกูไม่ได้ก็ไม่ต้องลืมสิ" เมื่อผมพูดขึ้นทำให้เราทั้งสองคนเงียบอย่างกระทันหัน แต่สุดท้ายจีมินก็เป็นคนที่ทำลายความเงียบ
"ทำไมมึงต้องพูดเหมือนให้ความหวังกูด้วยว่ะแทฮยอง" จีมินพูดทั้งที่ยังไม่หันหน้ามาหาผม
"..."
"ทำไมไม่ไล่กูไปทั้งๆที่มึงไม่ได้คิดอะไรกับกู"
"..."
"ทำไมมึงต้อง..ฮึกก.." จีมินหยุดพูดกระทันหันแต่เปลี่ยนเป็นร้องไห้เมื่อผมเดินเข้าไปกอดจีมินจากด้านหลังอย่างเร็ว
"ใครบอกว่ากูพูดให้ความหวังมึง"
"..."
"กูไม่เคยคิดที่จะให้มึงเลิกยุ่งกับกูเลยสักนิดจีมิน"
"ฮึกก.."
"ใจกูให้มึงไปหมดแล้วแต่มึงไม่เห็น"
"ฮึกก..แท"
"กูไม่ชอบให้มึงพูดบอกให้กูไล่มึง"
"..."
"กูไม่อยากให้มึงไป กูอยากให้มึงอยู่กับกู"
"แทฮยอง.."
"ดังนั้นอยู่กับกูนะ อย่าไปจากกู"
"..."
"คืนนั้นที่กูพูดไม่ใช่เพราะกูเมา แต่กูรู้สึกแบบนั้นจริงๆ"
"ฮึกก.."
"กูรักมึงจีมิน"
"อึก.. แทฮยองฮื้ออ.."
"ไม่ร้องนะ เข้าบ้านกันป่ะ"
"มึงเอาชุดอะไรให้กูใส่เนี่ย" คนตัวเล็กบ่นออกมาเมื่อเห็นสภาพตัวเองในกระจกหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ชุดนอนไง" ชุดที่ผมให้มันใส่ก็ไม่มีอะไรมากแค่ให้มันใส่บอกเซอร์ขาสั้นกับเสื้อกล้ามสีขาวบางแค่นั้น
"นี่กูออกไปไหนไม่ได้เลยนะ"
"กูไม่ให้ออกอยู่แล้ว มานั่งนี่มา" ผมเรียกมันให้มานั่งตรงโซฟาที่ผมนั่งอยู่ มันไม่ได้บ่นอะไรแต่ทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยแล้วยอมมานั่งโดยดี
"อะไรของมึงเนี่ย" มันบ่นขึ้นเพราะผมนอนหนุนตักมัน
"นอนหน่อย ตักมึงนุ่ม" ผมพูดแล้วเอามือไปเกี่ยวไว้ที่เอวมัน
"..."
"จีมินกูขอโทษ"
"เลิกพูดเรื่องนั้นเถอะ"
"ไม่ กูจะพูด.."
"ถ้ามึงพูดกูจะไปจริงๆนะ"
"..." ผมเงียบทันที
"..."
"กูรักมึงจริงๆนะ"
"เออ กูรู้แล้ว มึงอ่ะลุกเลย ทำกูปวดหลังแล้วเนี่ย"
"มาเดี๋ยวกูนวดให้" ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง ไอจีมินหันหลังให้ผม ผมเลยจัดการนวดมันทันที
"อื้ออ.. มึงทำอะไรเนี่ย" มันร้องขึ้นเมื่อผมแหวกขอเสื้อมันก่อนจะใช้ปากงับตรงไหล่มัน
"อืมม"
"กูจั๊กจี๋ อืมม"
"มึงเป็นของกุแล้วนะ"
"ข ของมึงอะไร"
"มึงลืมเรื่องคืนนั้นหรอ หื้มม?"
"ม มึงนั้นแหละลืม อ้ะ!" ผมเปลี่ยนจากตรงไหล่มาเป็นซอกคอมันแทน
"ใช่ กูลืม งั้น.."
"..."
"มาทำให้กูจำได้เถอะ.."
"อ้ากกกก ปล่อยกู!!" มันร้องพร้อมกับดิ้นเนื่องจากผมจับมันอุ้มผาดบ่าแล้วพามันขึ้นห้องนอนของผม
เมื่อเข้ามาถึงห้องนอน ผมก็จัดการล็อคประตูแล้ววางมันลงบนเตียงทันที
"ไม่เอามึง.."
"เอา.."
"แต่กู.."
"กูจะเอา.."
"อ อื้ออ.. มึง" มันครางรับเมื่อผมซุกไซร้ซอกคอหอมๆของมัน
"อืมม หอมจังตัวมึงเนี่ย"
"อ ไอเชี่ยย เดี๋ยวมัคนได้ยิน"
"มึงก็รู้ว่าไม่มี"
"..."
"ครางชื่อกูดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน"
"ไอบ้าา" มันพูดจบก็ฝังหน้าลงกับหมอนทันที ทำให้ผมต้องจับหน้ามันมาเพื่อให้หันมาเผชิญกับผม
"กูทำได้มั้ย?"
"..."
"ถ้ามึงบอกว่าไม่ได้ก็จะไม่ทำ.."
"..."
"แต่ถ้ามึงบอกว่าได้ กูก็จะไม่ปราณี.."
"ไอเชี่ย.."
"ว่าไง กูทำได้มั้ย?"
"..."
"..?.."
"จะทำอะไรก็รีบทำ"
C l i c k P i c.
