Let me know 1
เช้าที่แสนจะสดใสสำหรับปาร์คจีมิน แต่กลับไม่ได้สดใสสำหรับใครหลายๆคนเลยแม้แต่น้อย ใครมันจะไปสดใสลง ก็วันนี้น่ะวันเปิดเทอมน่ะสิ ปิดเทอมอะไรว่ะสั้นมาก มันสั้นเกินไปล่ะ -_- ทำเอานักเรียนหลายคนนี่ปรับตัวกันแทบจะไม่ทัน ก็มีอยู่แค่คนเดียวนี่แหละที่ยิ้มหน้าบาน ตาหยี ยิ้มจนแก้มตุ่ยเพราะว่าจะได้ไปโรงเรียน อยากไปโรงเรียนใจจะขาด ทำไมถึงอยากไปนะหรอ ไม่ได้อยากไปเรียนหรอก แต่อยากจะไปเจอใครบางคนต่างหากล่ะ
"อ้าว จีมิน"
"พี่จิน จีมินไปโรงเรียนก่อนนะ"
"อ้าวเห้ย รอไปพร้อมกันดิ"
"ไม่รออ่ะ พี่ชักช้า"
"..."
"ไปก่อนนะพี่ บายยย"
"เอ้า ไอน้องคนนี้นี่"
ซอกจินที่เพิ่งลุกจากที่นอนเดินออกมาจากห้องก็พบกับน้องชายสุดที่รักที่กำลังนั่งใส่ร้องเท้านักเรียนอยู่แล้ว พอบอกให้รอไปโรงเรียนพร้อมกันก็ไม่รอ โรงเรียนก็อยู่ดรงเรียนเดียวกันแท้ๆ แทนที่จะรอไปพร้อมกัน แต่ก็คงเหมือนเดิมนั้นแหละ ไปเช้าขนาดนี้ก็มีอยู่แค่อย่างเดียวอ่ะ
จิน หรือ ซอกจิน เป็นพี่ชายร่วมสายเลือดเดียวกันกับจีมิน หรือจะเรียกง่ายๆว่าสองคนนี้เป็นพี่น้องกันแท้ๆนั้นเอง จินใช่นามสกุลของพ่อ แต่จีมินใช่นามสกุลของแม่ พ่อแม่ของทั้งสองไปทำงานอยู่ที่ต่างประเทศนานแล้ว ซอกจินจึงต้องเป็นคนดูแลจีมินเอง ทำให้ทั้งสองคนนี้สนิทกันมากถึงขนาดมีเรื่องอะไรก็เล่าให้ฟังตลอด ก็อย่างว่าล่ะ ห่วงน้องจะตาย ก็น้องชายคนเดียวนิ
แต่ถามว่าทำไมสองพี่น้องนี้ถึงไม่ไปโรงเรียนพร้อมกันทั้งๆที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน ก็คงเหมือนเดิมแหละ จีมินก็คงไปนั่งมอง'เขา'หลับอีกเหมือนเดิม ก็แหง่ล่ะ นี่เพิ่งจะกี่โมงเอง อีกน้องน้องเขาก็คงจะไปเป็นคนเปิดโรงเรียนแทนรปภ.โรงเรียนแล้วล่ะ ถามว่าทำไม่จินรู้เรื่องนี้ ก็บอกแล้วว่าสองพี่น้องคู่นี้ไม่มีเรื่องปิดบังกัน แล้วถามว่าทำไมจินไม่คิดจะห้ามจีมิน บอกเลยว่าจีมินน่ะโตแล้ว ควรจะเจอกับอะไรหลายๆอย่างด้วยตัวเองบ้าง และเรื่องแบบนี้เขาก็อยากให้จีมินตัดสินใจเองมากกว่า คอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆนี่แหละดีแล้ว
'กึก'
"เฮ้ออ.. เกือบไปแล้ว" เสียงของคนตัวเล็กที่เปิดประตูเข้ามาในห้องเรียนที่เงียบสงัดบ่นขึ้นกับตัวเองเล็กน้อย เมื่อเขารู้สึกว่าวันนี้ตัวเองเปิดประตูเสียงดังไปหน่อย แต่ก็รู้สึกโล่งใจเมื่อบุคคลที่อยู่ในห้องยังคงหลับนิ่งไม่รู้ตัว นี่จะหลับลึกไปไหนเนี่ย ขนาดเขามาแอบนั่งมองอยู่แทบทุกวันยังไม่รู้สึกตัวอีกหรือไงกัน บ้านไม่มีที่นอนหรอ? ก็ได้แต่บ่นไปอย่างนั้นแหละ เพราะยังไงเขาก็ชอบให้อีกคนมานอนตรงนี้ ชอบที่จะนั่งมองอีกคนหลับ และก็ชอบ..
.
.
.
.
.
.
.
.
ชอบคนที่กำลังหลับ..
"หวัดดีหมู มานานยังว่ะ" เสียงของบุคคลมาใหม่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อสนิททักขึ้น คำทักทายของมันจะดูดีกว่านี้ถ้ามันไม่เรียกผมว่าหมู กูผอมลงแล้วเถอะ แต่ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับมัน วันนี้อารมณ์ดี เปิดเทอมวันแรกก คิคิ
"อื้มม มานานแล้วล่ะ เป็นไงบ้างมึง สบายดีนะ"
"ดีบ้าอะไร นี่ขี้เกียจมากอ่ะบอกเลย"
"เฮ้ออ กูก็ขี้เกียจครับเพื่อน"
"ใครอยากมาเรียนบ้างล่ะ เฮ้ออ.."
จากห้องที่ต้องแรกเงียบเพราะไม่มีนักเรียนอยู่ตอนนี้กลายเป็นเหมือนชุมชนขนาดย่อมไปซะแล้ว เนื่องจากตอนนี้เพื่อนๆในห้องกำลังต่างคนต่างคุยกันเรื่องนั้นบ้างเรื่องนี้บ้างตอนปิดเทอม ก็เห็นมีอยู่แค่คนเดียวนี่แหละที่เห็นนั่งเงียบมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ เมื่อไหร่จะเปิดปากพูดกับคนอื่นก่อนสักทีนะ คิมแทฮยอง..
จีมินกับจองกุกเป็นเพื่อนสนิทกัน มีเรื่องอะไรก็ปรึกษากันแทบทุกเรื่อง เวลามีงานกลุ่มก็มักจะอยู่กลุ่มเดียวกัน จีมินรู้แทบทุกเรื่องของจองกุก ก็เหมือนกันกับที่จองกุกรู้แทบทุกเรื่องของจีมิน จองกุกรู้ว่าจีมินเป็นใคร มาจากไหน นิสัยเป็นยังไง เรื่องนั้นเรื่องนู้นเรื่องนี้อีก แม้กระทั่งเรื่องแทฮยอง..
จองกุกรู้ว่าจีมินชอบแทฮยองมากขนาดไหน ทุกครั้งเวลาที่เห็นจีมินยิ้มให้แทฮยองหรือเวลาที่จีมินชวนแทฮยองคุย มันทำให้เขารู้สึกแปลก ใช่แล้ว.. จองกุกกำลังหลงรักเพื่อนคนนี้ หลงรักเพื่อนสนิท แต่เขาจะทำไงได้ล่ะ ก็เขาเป็นเพื่อนนิ ต่อให้ไม่มีแทฮยองเข้ามาในชีวิตจีมิน เขาก็ไม่มีสิทธิที่จะคิดกับจีมินเกินเพื่อนอยู่แล้ว..
"แทฮยอง"
"..."
"นี่ไม่คิดจะพูดกับฉันหน่อยหรอ?"
"..."
"นายนี่มัน เฮ้ออ.. อ่ะนี้ ซื้อขนมมาฝาก"
"เอาไปกินเองเหอะ ฉันไม่เอา"
"ย้าา คนเขาอุคสาห์ซื้อมาฝากนะ"
"ไม่ได้ขอ"
"เอออ ไม่ขอก็จะให้เว้ยย วางไว้ตรงนี้นะ ถ้าไม่อยากกินก็เอาไปทิ้งล่ะกัน"
"..."
แทฮยอง คือบุคคลที่คนไม่อยากเข้าใกล้ เขาเป็นตนเย็นชา ไม่สนใจคนที่อยู่รอบข้างแม้แต่น้อย แม้กระทั่งจีมินที่เอาขนมมาฝากแทบทุกวันและพยายามจะคุยดีๆด้วย แต่เจ้าตัวกลับไม่เคยจะพูดดีตอบกลับมาสักครั้ง อย่าว่าแต่พูดดีเลย แค่มันพูดออกมาก็น่าตกใจแล้วครับ แทฮยองรู้ว่าจีมินคิดยังไงกับเขา เขาเกลียดการมีความรักที่สุด เขาไม่รู้ว่าใครจริงใจหรือไม่จริงใจกับเขา เขาเลยไม่คิดที่จะสนใจใครทั้งนั้น
"อ่ะๆ นักเรียนนั่งที่เร็ว"
"คร้าบบบ ค่าา.."
"วันนี้มีเพื่อนมาใหม่จ้ะ"
"..."
"เข้ามาสินักเรียนใหม่"
"อ่าา ครับ"
"แนะนำตัวกับเพื่อนๆสิ"
"เอ่ออ.. สวัสดี ฉันชื่อยุนกิ มินยุนกินะ"
"หึ.." ใครหึว่ะ
"..."
"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ"
"อ่ะยุนกิ ไปนั่งนู่นไป ข้างหลังจองกุกน่ะ"
"จองกุกคนไหนครับ?"
"นั้นไง ข้างๆแทฮยองอ่ะ"
"ห้ะ ท แทฮยอง งั้นหรอ เหอะ ก็ดีสิ"
"เป็นไง ไม่เจอกันนานนิ"
"..."
"สบายดีรึเปล่าล่ะ"
"..."
"วีอ่า.."
"ฉันชื่อแทฮยอง"
"หึ งั้นหรอ โอเค้ แทฮยอง"
"..."
"ยินดีที่ได้รู้จัก"
=Jimin=
"เป็นไง ไม่เจอกันนานนิ" เอ๊ะ ยุนกิรู้จักแทฮยองด้วยหรอเนี่ย
"..."
"สบายดีรึเปล่าล่ะ"
"..."
"วีอ่า.." อะไรนะ วีหรอ
"ฉันชื่อแทฮยอง"
"หึ งั้นหรอ โอเค้ แทฮยอง"
"..."
"ยินดีที่ได้รู้จัก"
นี่ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะ คือมันแบบ มันได้ยินเองจริงๆ แต่ว่าแบบ เรื่องของแทฮยองก็นะ ยังไงก็ต้องอยากรู้อยู่ดีนะแหละ
"นายสองคนรู้จักกันด้วยหรอ" ต่อมความอยากรู้อยากเหห็นของผมมันมีจำกัดนะครัย -_-
"เราสองคนเคย.."
"เคยเจอกันโดยบังเอิญนะ"
"อ้ออ เอ้ออ ลืมแนะนำตัว เราชื่อจีมินนะ นี่ชื่อจองกุก ส่วนนี้ชื่อแทฮยอง"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะจีมิน จองกุก"
"มีไรปรึกษาพวกเราได้"
"ฉันคิดว่าคงมีเรื่องให้ปรึกษาเยอะเลยล่ะ เหอะ"
จีมินชอบนายสินะวี หึ
แต่นายยังลืมฉันไม่ได้หรอก
นายยังรักฉันอยู่
ฉันจะทำให้นายกลับมาหาฉันให้ได้ วี..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น