Let me know 11
ตื่นมาอีกทีมันก็เช้าแล้ว เมื่อคืนผมคิดถึงเรื่องนั้นจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตอนนี้ผมคิดว่าพี่นัมจุนคงจะตื่นแล้วล่ะ พี่นัมจุนอาจจะรู้ก็ได้ว่าผมพาใครเข้ามาในบ้าน
ผมเดินลงมาข้างล่างก็พบกับพี่นัมจุนกำลังนอนดูทีวีอยู่บนโซฟา พี่มันดูสบายจังว่ะ จะไม่ไปโรงเรียนรึไง
"พี่นัมจุน"
"อะไรมึง?"
"คืนก่อน.."
"..."
"ผมพาใครมาบ้าน"
"พามาเชี่ยไร จีมินไปรับมึงกลับมา"
"ห้ะ!! จีมิน..ไปรับผม"
"เออดิ จะตกใจไรว่ะ"
"..."
"ว่าแต่มาถามทำไม"
"อ่อ เปล่าพี่"
นี่คือสาเหตุที่ตกเก้าอี้แล้วเดินกระเพกสินะ..
วันนี้ผมไม่ได้มานอนที่โรงเรียน เข้ามาในห้องก็เห็นเพื่อนอยู่กันเต็มห้องแล้ว บางคนดูจะแปลกใจเพราะผมมาช้ากว่าปกติ แต่ผมไม่ได้สนใจคนอื่นเลยสักนิด ตอนนี้สนใจแต่ผู้ชายที่ชื่อว่าปาร์คจีมิน
วันนี้ทั้งวันจีมินไม่ได้คุยกับผมเลย ทำท่าทางแปลกๆ หลบหน้าผมอีกต่างหาก แถมรอยแดงๆที่คอนั่นอีก คนที่ไม่สังเกตุก็คงไม่เห็นหรอกเพราะรอยนั้นมันเริ่มจางลงบ้างแล้ว แต่ผมสังเกตุไง
ยังไงซะ วันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง
ปาร์คจีมิน..
-พักกลางวัน-
"จีมิน"
"อ เอ่อ..แทฮยอง"
"มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย"
"อ อ่อได้ดิ ไอกุก ยุนกิ ลงไปรอข้างล่างก่อนก็ได้" จีมินหันมาพูดกลับผมเสร็จก็หันไปพูดกับสองคนนั้น
"แต่.." จองกุกกำลังจะพูดอะไรซักอย่างแต่จีมินพูดแทรกก่อน
"ไปเหอะ"
จองกุกกับยุนกิลงไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับจีมินสองคนที่อยู่บนห้อง
"มีไรหรอ?"
"..."
"แทฮ.."
"มีอะไรจะอธิบายมั้ย?"
"ห้ะ?"
"เรื่องคืนนั้น.."
"อ อะไร"
"ยังต้องให้กูพูดอีกอ่อจีมิน"
"..."
"คืนนั้นที่มึงพากูกลับบ้าน"
"กูไม่รู้เรื่อง.."
"หรอ?"
"อืม"
"แล้วรอยแดงๆที่คอนั้นล่ะ"
"..."
"หลักฐานมันฟ้องอยู่ขนาดนี้ยังจะปฏิเสธอีกอ่อ!" ผมดึงจีมินให้เข้ามาหาตัวแล้วถกคอเสื้อจีมินที่ตรงคอยังมีรอยแดงจางๆอยู่ จีมินตกใจเล็กน้อย แล้วผลักผมออก
"..."
"ว่าไง"
"คือ.."
"มึงตั้งใจไปรับกูกลับตอนที่ก็เมาใช่มั้ย"
"..."
"มึงต้องการกูเลยต้องทำขนาดนั้นอ่ะหรอจีมิน"
"แทฮยอง!"
"มึงอยากได้กูถึงขนาดต้องอ่อยกูตอนเมาเลยหรอ"
"หยุด.."
"มึงตั้งใจทำแบบนั้นใช่มั้ย"
"กูบอกให้หยุด!!"
"มึงอยากให้กูรับผิดชอบชะ.."
'เพี้ยะ!!' จีมินใช้มือตบลงมาที่หน้าผม ทำให้ผมหันไปตามแรงตบของจีมิน
"มีงเห็นกูเป็นคนแบบนั้นหรอ.."
"..."
"กูมันดูเป็นคนน่าสมเพชขนาดนั้นเลยหรอ.."
"..."
"ว่าไงแทฮยอง!!"
"..."
"ที่ผ่านมายังไม่แสดงให้มึงเห็นอีกหรอว่ากูจริงใจกับมึงขนาดไหน"
"..."
"ฮึก.. มึงไม่ต้องรับผิดชอบอะไรกูทั้งนั้น"
"..."
"กูผิดที่เป็นห่วงมึงมากเกินไปจนต้องรีบไปรับมึงกลับ"
"..."
"กูผิดเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับมึง ฮึกก.."
"..."
"ต่อไปนี้เราก็แค่ต่างคนต่างอยู่ ฮึกก..มึงจะรักใคร ก กูจะไม่สนใจ"
"..."
"กูจะไม่มายุ่งกับมึงอีก!!!" จีมินพูดจบก็วิ่งออกไปจากห้องทันที
เงียบเลยกู..
ไอแทฮยองเอ้ยยย!!!
ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกไปแบบนั้น ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่อยู่ดีก็พูดแบบนั้นออกไป ผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจจีมินเลยสักนิด ยังรู้สึกดีซะอีกที่คนๆนั้นเป็นจีมินไม่ใช่คนอื่น
คาบบ่ายผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย หรือแทบจะไม่ได้เรียนเลยก็ว่าได้เพราะเอาแต่สนใจคนที่นั่งอยู่ข้างหน้า จีมินเงียบไม่คุยกับใครเลยสักนิดแม้กระทั่งจองกุกกับยุนกิที่ยังไม่รู้เรื่องนี้
"ไอแทฮยอง!!" เสียงที่ผมไม่คุ้นเรียกชื่อผมขึ้น ทำให้ผมต้องหันไปมองตามเสียงก็ปรากฎภาพชายสามคนกำลังเดินตรงมาทางผม หนึ่งในนั้นมีพี่ชายของผม และพี่จิน พี่ชายของจีมิน
"มึงทำแบบนั้นกับน้องกูได้ยังไง!"
"พี่จินหยุดนะ!" เสียงจีมินที่ห้ามพี่ชายตัวเองไว้
"จีมิน ไปคุยกับพี่!"
"ค ครับ"
จีมินพูดตอบตกลงจบ พี่ชายของมันก็ลากมันออกไปเลย ผมได้แต่ยืนมองตามสองคนนั้นที่เดินออกไปจนพี่นัมจุนต้องเรียกสติผมขึ้น
"ไอวี เริ่องวันนั้น กูเป็นคนบอกให้จีมินไปรับมึงเอง"
"ห้ะ?!"
"น้ำเสียงตอนคุยโทรศัพท์มันดูเป็นห่วงมึงมาก"
"..."
"ตอนที่กูบอกว่าไม่รู้มึงไปกับใคร"
"..."
"ยิ่งมันรู้ว่าคนที่ไม่ไปด้วยไม่ใช่ชูก้า.."
"แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม!!"
"กูจะไปรู้หรอว่ามึงจะทำแบบนั้น!!"
"..."
"ไปกับกู ไปฟังความจริงทั้งหมด"
ตอนนี้พี่นัมจุนลากผมมาตรงแถวห้องเก็บของหลังโรงเรียนที่ไม่มีคนผ่านไปผ่านมา ตอนแรกผมก็สงสัยว่าพี่นัมจุนพาผมมาที่นี่ทำไม แต่ก็หายสงสัยเมื่อเห็นจีมินกำลังยืนคุยกับพี่ชายเรื่องคืนนั้น
"จีมิน เล่าให้พี่ฟัง"
"..."
"เล่ามา พี่จะไม่โกรธเรา"
"..."
"อ่ะ พี่จะไม่ทำอะไรไอแทฮยองนั่นด้วย"
"จริงนะครับ"
"อืม เล่ามา"
"..."
"..."
"วันนั้นที่มินไปรับแทฮยองที่ผับ มินเห็นนาอึนกำลังจะพาแทฮยองไปไหนก็ไม่รู้ ตอนนั้นแทฮยองเมามากจนไม่รู้เรื่องอะไร มินกลัวว่ามันจะถูกหลอกเลยรีบวิ่งเข้าไปหามัน ตอนแรกนาอึนก็ไม่ยอม แต่มินบอกว่าพี่นัมจุนสั่งมานาอึนเลยยอมปล่อย"
"แล้ว?"
"แล้วมินก็เลยพามันไปส่งที่บ้าน พอกำลังเช็ดตัวให้มันเพื่อให้มันรู้สึกสบายตัว มินก็ถูกมันจับลงเตียงแล้วก็ ฮึก.. เกิดเรื่องแบบนั้น"
"ทำไมมินถึงยอม"
"ฮึกก..พี่จิน.."
"พี่รู้ว่าเวลาเราทำอะไรมักจะมีเหตุผล"
"..."
"แล้วพี่ก็เชื่อเรา"
"ฮึก มินพยายามต่อต้านแล้ว แต่แรงมินน้อยกว่ามัน.."
"แค่นั้น?"
"ฮึก.."
"จีมิ.."
"ฮึก..มันบอกว่ามันรักมิน! ฮือออ.."
"..."
"มันบอกว่ามันรักมินอ่ะพี่จินฮืออ.."
"ไม่ร้องนะ พี่อยู่ตรงนี้"
"ฮึกก มินผิดเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจ"
"..."
"หลงเชื่อคำว่ารักของมัน ทั้งที่รู้ว่ามันเมา ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ได้สนใจมินเลยสักนิด"
"กลับบ้านกันป่ะ เดี๋ยวพี่พากลับ"
"ฮึก..ครับ"
ผมแอบฟังบทสนทนาของสองพี่น้องนั้นจบก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้ ผมทำกับจีมิน ขนาดนั้นแล้วมันยังปกป้องผมอีก เป็นผมเองที่มองไม่เห็นความจริงใจของจีมิน ผมทำร้ายจีมินทั้งการกระทำและคำพูด
ผมทำร้ายเขา..
"ทีนี้มึงเข้าใจรึยังไอวี"
"..."
"คนที่จริงใจกับมึงก็มี"
"..."
"มึงทำร้ายคนที่รักมึง"
"..."
"มึงควรจะเปิดใจได้แล้วไอวี" พี่นัมจุนพูดจบก็เดินออกไป ทิ้งให้ผมคิดอะไรอยู่คนเดียว
ถ้าผมจะบอกว่า..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมเปิดใจมาตั้งนานแล้วล่ะ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น