Let me know 8
เช้าวันนี้ผมไม่ได้ไปแอบนั่งดูไอแทฮยองหลับอีกแล้วเหมือนวันที่ผมไม่สบาย วันนี้ผมต้องไปช่วยงานจองกุกกับยองแจที่โรงเรียน มันเป็นงานเทศกาลของโรงเรียนที่เคยบอกนั่นแหละ จะมีการจัดซุ้มต่างๆภายในโรงเรียน
"พี่จิน มินไปก่อนนะ"
"เจอกันที่โรเงรียน"
ผมบอกลาพี่ชายที่น่ารักของผมเสร็จก็ออกมาจากบ้านทันที ผมใช้เวลารอรถเมล์อยู่ไม่นานมากเพราะเวลาที่ยังเช้าอยู่ คนไม่เยอะแล้วรถก็ไม่ติด ทำให้ผมมาถึงโรงเรียนเร็ว
เมื่อถึงโรงเรียนแล้วผมก็รีบวิ่งตรงไปหาจองกุกกับยองแจที่กำลังจัดซุ้มอยู่แล้ว ภายในโรงเรียนมีการจัดซุ้มอยู่มากมายหลายแบบ นักเรียนบางคนได้รับมอบหมายให้ทำการจัดซุ้ม แต่บางคนก็ไม่ต้องทำอะไร ซุ้มที่พวกผมกำลังจัดอยู่เป็นซุ้มเกี๋ยวกับเกม
"จีมิน ช่วยไรหน่อยดิ"
"อะไรอ่ะ"
"ไปหยิบพวงกุญแจให้หน่อยดิ"
"ที่ไหนอ่ะ"
"ห้องเก็บของหลังโรงเรียน"
"โอเคๆ"
ปังงง!!
ผมกำลังหาพวงกุญแจที่เป็นของรางวัลให้คนที่มาเล่นเกมแล้วแพ้เพื่อเป็นรางวัลปลอบใจ แต่ก็ต้องตกใจกับเสียงประตูห้องเก็บของที่ผมอยู่ถูกปิดอย่างแรง
แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องตกใจมากกว่าเดิมก็คือเมื่อผมวิ่งไปเปิดประตูแต่ปรากฏว่าประตูมันเปิดไม่ออก มันเหมือนกับเหตุการณ์ในห้องน้ำวันนั้น แต่ว่าที่ตรงนี้มันไม่ได้มีคนผ่านไปผ่านมาเหมือนตรงห้องน้ำ
"ช่วยด้วยยยย!!!" ผมร้องเรียกให้คนช่วย ถึงแม้ในใจจะรู้ว่าตรงนี้คงไม่มีคนผ่านไปผ่ามาก็ตาม
"มีคนติดอยู่ในนี้!!"
"ช่วยด้วยยย ฮึกก.."
"ค ใครก็ได้.." ปัง ปัง ปัง
"ช่วยด้วยย.."ตอนนี้ผมรู้สึกหายใจไม่ออก เสียงที่เรียกคนให้ช่วยก็เริ่มจะเบาลงไปด้วย
อยู่ๆก็ได้ยินเสียงแปลกจากข้างนอกห้อง แล้วประตูก็ถูกเปิดขึ้นด้วยฝีมือของใครสักคน ผมวิ่งออกไปดูทันทีว่าใครเป็นคนเปิดประตูให้ผม แต่เมื่อออกมาก็ไม่พบกับใครสักคน
"ค ใครครับ"
"ขอบคุณนะครับ อ่ะ!"
ผมกล่าวขอบคุณคนที่ช่วยเปิดประตูให้ ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร และถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินก็ตาม แต่ผมก็ต้องตกใจอีกรอบเมื่อพบกับจดหมายสีชมพู
'ฉันอยากจะขังนายไว้จัง
ให้นายเป็นของฉันแค่คนเดียว
S '
"ยุนกิ! นายจะเล่นแรงเกินไปแล้วนะ!"
"ทำไมไปนานจังมึง"
"อ่อ.."
"แล้วไหนพวงกุญแจอ่ะ"
"..."
"จีมิน"
"ห ห้ะ"
"พวงกุญแจอ่ะ"
"อ อ่อคือ กูหาไม่เจออ่ะ"
"เออๆ มึงอยู่เนี่ยแหละ เดี๋ยวกูไปหาเอง"
"อือ"
งานเทศกาลของโรงเรียนในวันนี้จบลงแล้ว ตอนนี้นักเรียนทุกคนกำลังนั่งอยู่ในห้องประจำของตัวเองเพื่อฟังคำชี้แจ้งต่างๆจากครูประจำชั้น ซึ่งผมไม่ได้สนใจฟงเสียงครูเลย
"จองกุก"
"หื้อ?"
"มึงต้องประชุมทุกวันอีกนานมั้ยอ่ะ?"
"นานเลยมึง ทำไมอ่อ"
"คือกู..ไม่อยากกลับบ้านคนเดียวแล้วว่ะ"
"มึงเป็นไรรึเปล่า?"
"เอ่อ..คือ ป เปล่าหรอก"
"..."
"กู..แค่เหงาน่ะ"
ทำไมช่วงนี้มันมีแต่เรื่องแปลกๆว่ะ มีแต่เรื่องที่ทำให้ผมกลัวไปหมด เอาจริงๆก็ไม่ได้แค่เหงาที่ต้องกลับบ้านคนเดียวหรอก แต่กลัวมากกว่า เพียงแต่ผมไม่อยากบอกจองกุกก็แค่นั้น กลัวมันเป็นห่วง
วันนั้นวันที่ผมกลับบ้านคนเดียววันแรก ผมรู้สึกเหมือนว่ามีคนมองตามมาตลอดทางจนกระทั่งถึงบ้าน แล้ววันต่อๆมาก็รู้สึกแบบนั้นอีก บวกกับไอจดหมายสีชมพูนั่นอีก ถ้ามันไม่ใช่จดหมายจากยุนกิจริงๆล่ะ ถ้ามันเป็นพวกโรคจิตล่ะ..
ตอนนี้นักเรียนทุกคนกำลังทยอยกันกลับบ้าน ผมกำลังจะไปหาพี่จิน จองกุกมีประชุมเลยออกไปก่อนแล้ว ก่อนที่จะออกจากห้อง ผมก็เห็นยุนกิอยู่คนเดียว เอาล่ะ! วันนี้ผมต้องคุยกับยุนกิให้รู้เรื่อง
"ยุนกิ"
"อะไร"
"ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"
"ฉันไม่วะ.."
"นายเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ"
"อะไร"
"ถึงขนาดต้องขังฉันไว้ในห้องเก็บของเลยหรอ"
"ห้ะ ขัง?"
"วันนี้ฉันถูกขังที่ห้องเก็บของ"
"แล้วนายก็บอกว่าฉันเป็นคนทำ?"
"หรือนายจะบอกว่าไม่ใช่นาย"
"ใช่ ฉันไม่ได้ทำ"
"..."
"วันนี้ฉันอยู่กับเจโฮปทั้งวัน เพิ่งแยกกันตอนครูเรียก แล้วตอนนี้ก็กำลังจะไปหาอีก"
"หมายความว่า.."
"จีมิน ฉันยอมรับแค่เรื่องแมลงสาบนะ แต่เรื่องอื่นฉันไม่รู้ ไปก่อนนะ"
"เดี๋ยว"
"อะไร"
"จะไปหาพี่โฮปหรอ"
"อือ"
"ไปพร้อมกันเถอะ"
"ห้ะ?"
"ฉันกำลังจะไปหาพี่จิน"
ตอนนี้ผมอยู่บ้านเรียบร้อยแล้ว วันนี้ผมกลับบ้านพร้อมกับพี่จิน พี่จินดูจะตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา ดีแล้วล่ะที่พี่จินไม่ถามอะไร เพราะผมไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน
ตอนนี้เรื่องอะไรต่างๆนาๆมันค้างคาอยู่ในหัวสมองของผมเต็มไปหมด ไม่ว่าจะทำอะไรก็เอาแต่คิดเรื่องไร้สาระพวกนั้นอยู่ตลอด ผมจะเชื่อยุนกิได้มั้ยนะ แต่ถ้าไม่ใช่ยุนกิ แล้วใครเป็นคนทำล่ะ..
ตอนหน้าเราจะได้รู้กันว่าเรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือของใคร
ใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังทั้งหมของเรื่องนี้
ฝากด้วยนะค้าาา
ใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังทั้งหมของเรื่องนี้
ฝากด้วยนะค้าาา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น