Let me know 9
==Jimin==
ตอนนี้ผมกำลังเดินอยู่ตรงแถวประตูห้องเรียนซึ่งแทบจะไม่มีคนอยู่แล้ว เพราะถึงเวลาเลิกเรียนแล้วเลยทำให้คนที่อยู่ในโรงเรียนค่อนข้างเบาบางลง ผมเพิ่งไปเข้าห้องน้ำมากำลังจะมาหยิบกระเป๋าที่วางไว้ในห้องเรียน
เปิดประตูเข้ามาก็พบกับคนสองคนที่กำลังยืนอยู่ข้างกันนั้นคือยุนกิกับนาอึน ยุนกิกำลังเก็บของใส่กระเป๋า แต่ที่ผมสังเกตุเห็นคือนาอึนกำลังถืออะไรบางอย่างไว้ในมือแล้วยกมือขึ้นไว้เหนือหัวของยุนกิที่กำลังเก็บของอยู่และกำลังหันหลังให้กับเธอ แต่เดี๋ยวนะ!!
นี่มันชักจะยังไงๆแล้ว
นี่มันชักจะยังไงๆแล้ว
"ทำอะไรน่ะนาอึน!!" ผมที่กำลังแอบมองอยู่นานสุดท้ายก็รีบถามออกไปทันที
"อะไร" ยุนกิที่เพิ่งหันหน้ามาหาผมถามขึ้น
"ยุนกิ นี่นายไม่รู้ตัวเลยหรอ.."
"อะไรของนายเนี่ยจีมิน"
"นาอึนกำลัง.." ผมยังไม่ทันพูดจบก็ถูกนาอึนพูดแทรกทันที
"อย่าพูดถึงฉันแบบนั้นสิจีมิน อย่าไปสนใจเลย"
"ฉันพูดไรผิดหรอนาอึน"
"ยุนกิอ่าา อย่าไปสนใจเลย เราไปกันเถอะ ป่ะ" นาอึนพูดจบก็จับมือยุนกิให้เดินตามออกไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อยุนกิไม่ได้มีท่าทีว่าจะเดินตามไปด้วย แถมยังหันหน้ามาหาผมอีก
"นายกำลังจะพูดอะไรจีมิน"
"ยุนกิอย่าไปฟังเขาละ.."
"เงียบน่านาอึน ว่าไงนายจะพูดอะไร" ยุนกิหันไปพูดกับนาอึนแล้วหันมาพูดกับผมต่อ
"เมื่อกี้ฉันเห็น.."
"เห็น?"
"นาอึนกำลังจะทำร้ายนาย"
"ห้ะ?!"
"หินในมือนั่น เขากำลังจะใช้มัน" ผมพูดขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นหินในมือนาอึน
"จริงหรอนาอึน" ยุนกิดูตกใจมากกับสิ่งที่ผมพูด เลยหันไปถามนาอึนทันทีแต่นาอึนไม่ตอบอะไรแถมเอาแต่ก้มหน้าก้มตา
"อ่อ ฉันพอจะรู้แล้ว.." เมื่อผมคิดอะไรบางอย่าได้ก็รีบพูดออกไป ทำให้ทั้งยุนกิและนาอึนรีบหันมามองผม
"อะไรของนายอีกจีมิน"ยุนกิถามผม
"เรื่องทั้งหมดคงเป็นฝีมือเธอสินะนาอึน.."
"..."
"เรื่องที่ฉันถูกขังในห้องน้ำ"
"..."
"เรื่องจดหมายสีชมพูที่มีเครื่องหมายตัวเอส"
"..."
"เรื่องกระถางต้นไม้นั่น"
"..."
"เรื่องที่ฉันถูกขังในห้องเก็บของแล้วทิ้งจดหมายนั้นไว้"
"..."
"แล้วก็เรื่องที่มีคนตามฉันกลับบ้าน.."
"นี่มันเรื่องอะไรกัน" ยุนกิ
"นายไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยใช่มั้ยยุนกิ"
"หึ! ฉลาดดีนิจีมิน.. ใช่ ฉันเป็นคนขังนายในห้องน้ำวันนั้น ฉันเป็นคนส่งจดหมายให้นายเพราะสัญลักษณ์ตัวเอสนั่นคือเป็นของยุนกินั่นก็คือชูก้า"
"..."
"ฉันนัดยุนกิให้ขึ้นไปที่ดาดฟ้าเพื่อจะให้คนอื่นเห็นว่ายุนกิคือคนที่ตั้งใจจะฆ่านายด้วยกระถางต้นไม่นั่น"
"..."
"ฉันเป็นคนขังนายในห้องเก็บของนั่นแล้วตั้งใจทิ้งจดหมายนั่นไว้เพื่อให้นายยิ่งเกลียดยุนกิมากขึ้น"
"น นาอึน"
"เรื่องทั้งหมดฉันเป็นคนทำเอง"
"ทำไมเธอทำแบบนี้กับฉัน"ยุนกิถามนาอึน
"ก็เพราะนาอึนชอบแทฮยองไงล่ะ.." นั้นไม่ใช่เสียงใครที่ไหน เสียงผมเอง จากที่รวบรวมพฤติกรรมของยุนกิกับนาอึนและสิ่งที่ผมเจอ ทำให้ผมคิดว่าตัวการสำคัญคือนาอึน ผมไม่รู้หรอกว่าที่นาอึนทำไปเพราะว่าชอบแทอยองรึเปล่า ลองพูดไปอย่างนั้น
"จริงหรอนาอึน"ยุนกิถามขึ้น
"เธอต้องการให้ฉันกับยุนกิเกลียดกันใช่มั้ย?"
"..."
"และนี่คือสาเหตุที่เธอเกลียดฉัน..ใชมั้ย"
"ใช่!! ฉันเกลียดนายเพราะนายชอบเข้ามายุ่มย่ามกับแทฮยอง ฉันชอบเขา!!"
"พอยุนกิเข้ามา ฉันก็เลยใช่เขาเป็นเครื่องมือ"
"ฉันพยายามเป่าหูยุนกิว่านายไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้เพื่อให้ยุนกิเกลียดนายมากขึ้น"
"พอพวกนายทะเลาะกัน แทฮยองก็จะรำคาญพวกนาย"
"ฉันก็จะมีสิทธิ แต่น่าเสียดายนะ ที่นายดันฉลาดไปหน่อยน่ะจีมิน"
"งั้นฉันคงโง่มากสินะ" ยุนกิพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน
"หึ ฉันจะทำทุกอย่างให้แทฮยองเป็นของฉัน!! อ้อ จีมิน เรื่องที่มีคนตามนายเนี่ย ฉันไม่รู้หรอกนะ" นาอึนพูดจบก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้ตอนนี้เหลือแค่ผมกับยุนกิยืนอยู่ตรงนี้กันแค่สองคน
ยุนกิยังคงยืนอึ้งอยู่กับสถานการณ์ที่เพิ่่งผ่านมาเมื่อสักครู่ เอาจริงๆผมก็สงสารยุนกิที่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ ถึงผมจะเจอมาหนักกว่าก็ตามแต่ผมก็ยังมีคนคอยปกป้อง แต่กับยุนกิล่ะ จะมีใครคอยอยู่ข้างๆ
"นาย..ช่วยฉันไว้ทำไม"
"..."
"ทั้งๆที่ฉันทำไม่ดีกับนาย ทั้งๆที่ฉันเป็นคู่แข็งกับนาย"
"..."
"ทั้งๆที่นายเกลียดฉัน.."
"ฉันไม่ได้เกลียดนาย แล้วฉันก็รู้ว่านายไม่ได้เกลียดฉัน"
"..."
"เรื่องทั้งหมดนายไม่รู้ นาอึนเป็นคนทำ"
"แต่เราเป็นศัตรูกัน"
"ต่อไปคงไม่แล้วล่ะ"
"ทำไม?"
"ฉันจะเลิกยุ่งกับแทฮยอง.." ผมพูดขึ้นมาเรียบๆจนทำให้ยุนกิตกใจมาก ผมคิดเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว แทฮยองไม่มีท่าทางว่าจะสนใจผมสักนิด แทฮยองคงยังรักยุนกิอยู่เหมือนเดิม..
"ไม่มีไรแล้วฉันไปก่อนนะ กลับบ้านระวังตัวด้วยล่ะ" เมื่อยุนกิไม่พูดอะไร ผมเลยพูดลายุนกิแล้วบอกให้คอยระวังตัว แต่ยุนกิต้องไปกับพี่โฮปคงไม่เป็นอะไรหรอก ผมกำลังเดินออกจากห้องแต่ก็ต้องหยุดชะงักกับคำพูดของยุนกิที่พูดขึ้น
"จีมิน"
"อะไร?"
"แทฮยองน่ะ.."
"..."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ฉันว่าเขาชอบนาย"
ฉันว่าเขาชอบนาย ฉันว่าเขาชอบนาย ฉันว่าเขาชอบนาย โอ้ยยยย!! นี่กูคิดไรอยู่ว่ะเนี่ยยยย เป็นใครใครก็ไม่เชื่อหรอกว่ามันชอบผม แทฮยองน่ะนะชอบผม ชอบกับผีอะไรล่ะ! มันไม่เคยจะสนใจผมเลยสักนิดด้วยซ้ำ จะมาชอบผมได้ไงงงง
ตอนนี้ผมกำลังเดินกลับบ้าน แต่ไม่รู้ว่าจะถึงบ้านเมื่อไหร่หรือจะเดินเลยบ้านรึเปล่า รู้สึกจะเดินเหม่อมาตลอดทางล่ะ มันมีเรื่องอะไรให้น่าเหม่อนักหนา ก็แค่คำพูดของยุนกิ ไม่เห็นน่าเชื่อสักนิด ย้ากกกกกกกกกกก!!!
'ปรี้นนนนน!!
"จีมินระวัง!!"
"โอ้ยย!" ผมร้องออกมาทันทีที่โดนกระชากด้วยฝีมือของใครบางคน นี่ช่วงนี้กูเป็นอะไรมากป่ะว่ะครับ
"แทฮยอง"
"เป็นไรว่ะ เหม่ออยู่ได้ รถจะชนอยู่แล้ว"
"..."
"ทำไมไม่ระวังตัวว่ะ"
"ข ขอโทษ พอดีเหม่อนิดหน่อยอ่ะ งั้นกูไปก่อนนะ" ผมไม่รอให้มันตอบอะไร คิดอย่างเดีวคือต้องรีบเดินออกไปจากตรงนี้ ผมต้องเลิกยุ่งกับมัน..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"แทฮยอง.." สุดท้ายก็เป็นผมเองนี่แหละที่หันไปเรียกมัน
"อะไร?"
"มึง.."
"...?"
"ช ช่วย.."
"..."
"ช่วยบอกให้กูเลิกยุ่งกับมึงได้มั้ย.."
'ช่วยบอกให้กูเลิกยุ่งกับมึงได้มั้ย' นี่กูพูดอะไรออกไปปป แม้งแบบเวลานั้นมันเหมือนไม่ใช่ตัวผมอ่ะ เหมือนมีอะไรเข้าสิงให้อยู่ดีๆก็หันไปเรียกมันแล้วพูดออกไปแบบนั้น แต่แบบผมทำไม่ได้จริงๆไง ผมเลิกยุ่งกับมันไม่ได้ ผมเคยบอกไปแล้วว่าผมจะเลิกยุ่งกับมันนก็ต่อเมื่อมันเป็นคนพูดไล่ผมเอง
ตอนนี้ผมถึงบ้าน อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วกำลังจะออกไปหาอะไรกินเพราะวันนี้พี่จินไม่กลับบ้าน บอกจะอยู่ทำงานกับพี่โฮปและพี่นัมจุนที่บ้านพี่โฮป
( นอรึล มันนานึน Sunday คีดารยอวาดดอน Sunday How we do how we do how we do uh yeah.. )
"ครับพี่จิน"
(จีมิน ไอนัมจุนจะคุยด้วย)
"คุยกับผม? ครับ"
(จีมิน พี่มีเรื่องให้ช่วย)
"ครับ"
(ไอวรมันออกไปผับกับเพื่อน)
"ครับ แล้ว?"
(ก่อนมันออกไปดูหน้ามันไม่ดีเท่าไหร่ เหมือนจะมีปัญหาอะไรสักอย่าง ช่วยไปรับมันกลับให้พี่หน่อยได้มั้ย)
"เอ่อ.. แทฮยองไปกับใครครับ?"
(พี่ไม่รู้เหมือนกันว่าใคร พี่กลัวมันเมา กลัวมันถูกหลอก)
"ยุนกิ.."
(ยุนกิอยู่ที่นี่ กับไอโฮป)
"ค ครับ? ตอนนี้แทฮยองอยู่ที่ไหนครับ"
(ผับ xxx ขอบใจมากนะจีมิน)
"ครับพี่นัมจุน"
นาอึน..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น