Let me know : 5

Let me know 5

"จองกุก"

"ว่าไงมึง"

"มันมาอีกแล้วอ่ะ"

"อะไร?"

"จดหมาย.."

"ไหนมาดูดิ"

"..."

"..."

"..."

"กูว่าเขาไม่ได้ส่งผิดคนแล้วล่ะมึง" จองกุกหยิบซองจดหมายสีชมพูที่ถูกมือเล็กยื่นให้มาอ่าน ก่อนจะพูดออกไป


"ทำไมว่ะ"

"ก็นี่ไง เขาเขียนชื่อมึงอยู่"

"ไหน"

"เนี่ยย จีมินเนี่ยย"

'จีมินจ๋าาาา ทำไมนายมันน่ารักแบบนี้
                                          S    '

"แม้งเหมือนจดหมายคนโรคจิตเลยว่ะมึง"

"ไอสัสกุก มึงอยู่พูดแบบนี้ดิว่ะ กูกลัว"

"มึงเนี่ยนะกลัว ฮ่าๆ"

"เออ.."

"กลัวทำไม อย่าไปสนใจเล้ยยย มีคนทำแบบนี้เยอะแยะ"

"..."

"กูแค่ล้อมึงเล่นเฉยๆ"

"เออๆ"

"อ่ะแทฮยอง ขนม"

"..."

"โถ่ววว จีมินนี่น่ารักจังเลยนะ"

"อะไร"

"มีขนมมาให้แทฮยองทุกวันเลย"

"..."

"ขนาดเขาไม่สนใจนะเนี่ย.."

"..."

"เงียบทำไมล่ะจีมิน ฮ่าๆ"

              พอจีมินวางขนมที่ซื้อมาตอนพักกลางวันไว้บนโต๊ะแทฮยองเสร็จ เสียงของคนที่นั่งอยู่ข้างๆแทฮยองก็ดังขึ้น ยุนกิพูดโดยที่ไม่สนใจใครทั้งนั้น นาอึนที่ยืนอยู่ข้างๆโต๊ะยุนกิก็ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น แต่ก็ยืนทำหน้าตาที่ดูเหมือนหมันไส้อยู่

"ขอบคุณที่ชมว่าน่ารักนะยุนกิ"

"..."

"ถ้านายว่างก็ลองยกของที่อยู่บนหัวออกบ้างนะ"

"ไหน อะไร"

"ฉันว่าฉันคงไปทำอะไรให้หัวนายหนักเล่นน่ะ นายเลยดูไม่มีความสุข"

"ย่าาาาห์!!!!"

            จีมินโต้กลับยุนกิไป เขาไม่ได้เหมือนนางเองในนิยายหลายๆเรื่องที่ต้องทำตัวเป็นคนใสซื่อแล้วต้องทำให้คนอื่นเห็นใจ เขาไม่ใช่คนแบบนั้น เมื่อใครดีมาก็ดีกลับ แต่ถ้าใครแรงมาเขาก็แรงกลับเหมือนกัน เขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำตัวดีกับคนที่คิดร้ายกับเขาสักหน่อย

             หลังจากที่จีมินโต้ตอบยุนกิกลับไปแล้ว เขาก็นั่งลงโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของยุนกิ แล้วก็ไม่คิดที่จะต่อความยาวสาวความยืดให้เรื่องมันยาวไปมากกว่านี้ แค่นี่เขาก็สามารถปั่นหัวยุนกิได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องทำตัวให้คนอื่นสงสาร เพราะใครๆก็รู้ว่าเขาไม่ได้เริ่มก่อน





              แปลกๆ.. สายตาของนาอึนมันดูแปลกๆ





              นาอึนกำลังทำหน้าตาหมันไส้เขาอยู่ แต่ที่แปลกคือนาอึนไม่ได้มองมาที่จีมิน




 
              แต่มองไปที่ยุนกิ..

---------------------------------

             วันนี้ก็เป็นวันที่สองแล้วที่จีมินจะต้องกลับบ้านคนเดียว การกลับบ้าคนเดียวมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นหรอก แล้วเขาก็ชักจะชอบการเดินกลับบ้านมากกว่าการนั่งรถซะอีก แต่มันติดตรงที่วันนี้ฝนดันตกนี่สิ โชคดีนะที่เขาพกร่มมา

"วี"

"ฉันไม่ได้ชื่อวี"

"แทฮยอง"

"..."

"ไปคุยกันหน่อยสิ"

"..."

"ขอเวลาแค่แปปเดียว"

"ฉันไม่มีเวลาให้นาย"

"แทฮยอง"

"..."

             ตอนนี้แทฮยองกับยุนกิกำลังเดินลงไปด้วยกัน จีมินที่ได้ยินบทสนทนาที่ผ่านมาก็ทำให้เขาหูผึ่งขึ้นมาทันที สงสัยเขาคงจะมีอะไรทำตอนรอฝนหยุดตกซะแล้ว จะอะไรซะอีก ก็ต้องไปแอบฟังที่แทฮยองกับยุนกิคุยกันน่ะสิ สองคนนั้นจะคุยอะไรกันอยู่น้า..

"วี"

"ฉันชื่อแทฮยอง"

"อือ แทฮบอง"

"..."

"คือ.."

"..."

"เรา.."

"..."

"กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย?"

"..."

"อย่าเงียบสิ"

"นายก็รู้คำตอบอยู่แล้วนิ"

"คำตอบที่ฉันรู้คือนายตกลง"

"งั้นนายก็คิดผิดแล้วล่ะ"

"ทำไมล่ะ นายยังรักฉันอยู่ไม่ใช่หรอ"

"ใครบอกแบบนั้นหรอ"

"วี.."

"เราไม่มีทางเหมือนเดิม"

"..."

"อย่ามายุ่งกับฉันอีก"

"วี!!!"

==Jimin==

               ตอนนี้ผมกำลังแอบฟังแทฮยองคุยกับยุนกิอยู่ ยุนกิขอให้แทฮยองกับเขากลับไปคบกันเหมือนเดิม ผมได้แต่ภาวนาขอให้แทฮยองไม่ตอบตกลง ที่สุดแล้วก็ไม่ตกลง แทฮยองพูดจบก็เดินไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกของยุนกิเลย

"แอบดูมันไม่ดีนะจีมิน" เชี่ยและครับ ยุนกิรู้ตัว

"..."
"จะออกมาได้รึยัง"

"อือ.." ผมออกมาจากหลังกำแพงที่ใช้กำบังตอนแอบฟังสองคนนั้นคุยกัน

"นายคงดีใจมากสินะ ที่ฉันถูกปฏิเสธ"

"ก๊นิดหน่อย" ผมยักไหล่ขึ้นเล็กน้อยทำเป็นไม่สนใจที่ยุนกิพูด

"เหอะ..นายคิดแบบที่เขาพูดหรอ"

"อะไร"

"เขาบอกว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับฉันแล้ว"

"..."

"นายคิดแบบนั้นหรอ?"

"..."

"หึ ป่านนี้เขาคงวิ่งออกไปร้องไห้กลางสายฝนแล้วล่ะ"

"..."

"ทำไม เป็นห่วงเขาหรอ"

"นายหมายความว่ายังไง"

"แทฮยองนะ อ่อนไหวกับคำของฉันง่ายจะตายไป"

"..."

"ตอนนี้เขาคงกำลังร้องไห้อยู่"

               ผมไม่ตอบอะไรหลังจากที่ยุนกิพูด ผมก็วิ่งออกมาจากตรงนั้นแล้วตรงออกนอกโรงเรียนทันที วิ่งโดยไม่มีร่ม ตอนที่ผมแอบฟังสองคนนั้นคุยกันอยู่ผมลืมร่มไว้ตรงโต๊ะ แต่ตอนนี้ให้กลับไปเอาก็คงไม่กลับแล้วล่ะ ตอนนี้ผมต้องตามหาตัวแทฮยอง ผมเป็นห่วงเขา กลัวว่าเขาจะร้องไห้แบบที่ยุนกิพูดไว้ กลัวว่าเขาจะใจอ่อนกับคำขอร้องของยุนกิ..

               ความจริงผมก็ไม่ได้คิดที่จะให้แทฮยองหันมาชอบผมหรอก ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ แค่อยากให้เขาเลิกเป็นคนตายด้าน อยากให้เขามองว่าคนแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน เจอคนที่เคยทิ้งมาแล้ว ก็อยากให้เจอคนที่ไม่คิดจะไปไหนก็แค่นั้น แค่อยากให้เขาลองเปิดใจให้ใครสักคนดูบ้าง เมื่อถึงเวลานั้นจริง ผมก็จะเลิกยุ่งกับเขาเอง

               ตอนนี้ตัวผมเปียกไปหมด แล้วฝนก็ยังไม่หยุดอีกต่างหาก  วิ่งหาแทฮยองมาก็ราวเกือบสองชั่วโมงได้แล้ว แต่หาไม่เจอ ก็เลยจะกลับบ้าน ไหนๆก็เปียกไปแล้ว เดินกลับมันนี่แหละ

"จีมินนน ทำไมสภาพเป็นแบบนี้"

"เอ่ออ..ต่างฝนมาครับ"

"เอาร่มไปไม่ใช่อ่อ"

"ลืมหยิบมาครับ"

"งั้นรีบไปอาบน้ำเลยไป เดี๋ยวไม่สบาย"

"ครับพี่จิน"

"เสร็จแล้วลงมากินข้าวล่ะ"

"คร้าบบบบบบ"