Let me know 6
"จีมิน ตื่นเร็ววว"
"อืออ.."
"ลุกเร็ว ต้องไปโรงเรียน"
"งื้อ..พี่จิน"
"ไปไหวมั้ยเนี่ย"
"ไหวครับ"
"เป็นไงล่ะ ไม่สบายจนได้"
"..."
"ไปอาบบน้ำแต่งตัวเร็ว เดี๋ยวไปพร้อมกัน"
"ครับ"
"จีมิน ทำไมวันนี้มึงมาช้ากว่ากูว่ะ"
"กูตื่นสายอ่ะ" จีมินเดินไปนั่งที่โต๊ะ พอพูดกับจองกุกจบก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที
"มึงเป็นไรว่ะ ไอเชี่ยยย มึงไม่สบายอ่อ"
"นิดหน่อยอ่ะ"
"นิดหน่อยไร ตัวร้อนจี๋เลย"
"กูไม่เป็นไรน่า.."
"มึงตากฝนหรอ มึงก็พกร่มมานี่หน่า"
"..."
"กูตื่นสายอ่ะ" จีมินเดินไปนั่งที่โต๊ะ พอพูดกับจองกุกจบก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที
"มึงเป็นไรว่ะ ไอเชี่ยยย มึงไม่สบายอ่อ"
"นิดหน่อยอ่ะ"
"นิดหน่อยไร ตัวร้อนจี๋เลย"
"กูไม่เป็นไรน่า.."
"มึงตากฝนหรอ มึงก็พกร่มมานี่หน่า"
"..."
'กลับบ้านคนเดียวเหงามั้ย
ฉันไปส่งนายดีมั้ยน้าา?
นายมันน่าขย้ำจังจีมิน
S '
ฉันไปส่งนายดีมั้ยน้าา?
นายมันน่าขย้ำจังจีมิน
S '
นี่มันอะไรกัน!! คนส่งจดหมายนี่มันคิดยังไงกับเขากันแน่ คิดดีหรือคิดร้ายกับเขากัน แล้วนี่มันก็ยิ่งเหมือนจดหมายโรคจิตเข้าทุกวันๆ มันชักจะน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
จดหมายฉบับนี้จีมินไม่ได้เอาให้จองกุกดู เพราะถ้าขืนจองกุกรู้เรื่องนี้ขึ้นมา จองกุกจะค้องตามหาเจ้าของจดหมายฉบับนี้แน่ๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากรู้ อยากรู้เหมือนกัน แต่ไม่อยากให้จองกุกไปมีเรื่องกับใครมากกว่า
"สวัสดีจีมิน" ยุนกิ
"..."
"อ่ะนี่ ร่มนายอ่ะ.."
"..."
"เมื่อวานนายลืมไว้.."
".."
"ก่อนที่จะวิ่งออกไปตามหาแทฮยอง"
"ว่าไงนะ!?" จองกุกที่ได้ยินก็ถามขึ้นทันทีเพื่อให้แน่ใจว่าได้ยินไม่ผิด
"อะไรหรอจองกุก"
"เมื่อกี้นายพูดว่าไร"
"ฉันบอกว่าจีมินลืมร่มไว้"
"..."
"ตอนที่วิ่งออกไปตามหาแทฮยองน่ะ"
"ไอ้แทฮอยง!!"
"จองกุกหยุด!"
ยุนกิพูดกับจองกุกจบ จองกุกก็รีบหันไปหาแทฮยองพร้อมกับกระชากคอเสื้อแทฮยองทำให้แทฮยองลุกจากโต๊ะทันที จีมินจึงต้องรีบห้ามจองกุกเอาไว้ ก่อนจะเกิดการแลกหมัดกัน แต่ดูเหมือนว่าจองกุกจะไม่ฟังเขานี่สิ
"ไม่ต้องมาห้าม!"
"จองกุก ปล่อยแทฮยอง"
"ไม่! วันนี้กูต้องเอาเลือดหัวมันออก"
"จองกุก!!"
"เออออ!"
"จองกุก ปล่อยแทฮยอง"
"ไม่! วันนี้กูต้องเอาเลือดหัวมันออก"
"จองกุก!!"
"เออออ!"
จองกุกพูดเสร็จก็ปล่อยแทฮยองทันที แทฮยองดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ยังคงนั่งนิ่งเหมือนในจอนแรก นี่นายไม่มีความรู้สึกรึไงแทฮยอง กำลังจะถูกต่อยแท้ๆ แต่ก็ยังนิ่ง ต้องรอให้เขาต่อยก่อนใช่มั้ย ถึงจะเลิกวางมาดน่ะ
"ทำไมมึงต้องวิ่งออกไปตามหามัน"
"มันไม่ใช่สักหน่อย"
"ไม่ใช่อะไร แล้วที่ยุนกิพูด?"
"นี่มึงเชื่อเขามากกว่ากู?"
"ก็มันน่าเชื่อนิ"
"หึ! อยากเชื่อใครก็เชื่อไป"
"เชื่อมึงก็ได้.."
---------------------------------------------------
"เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่บ้านก่อน"
"แล้วมึงก็กลับมาประชุมเนี่ยนะ? ไม่ต้องเลย"
"ก็กูเป็นห่วงมึง"
"กูก็ห่วงมึง"
"..."
"วันนี้วันศุกร์แล้วนะมึง งานมันมีวันจันทร์แล้วเนี่ย"
"แต่.."
"ไม่ต้องแต่ กูกลับเองได้ ก็แค่ไม่สบายนิดหน่อยเอง"
"จริงๆนะ"
"เออ"
"ถึงแล้วโทรบอกกูนะ"
"..."
"นะ"
"ก็ได้ๆ ไปประชุมได้แล้ว"
"กูไปก่อนนะ"
"เออ"
"แล้วมึงก็กลับมาประชุมเนี่ยนะ? ไม่ต้องเลย"
"ก็กูเป็นห่วงมึง"
"กูก็ห่วงมึง"
"..."
"วันนี้วันศุกร์แล้วนะมึง งานมันมีวันจันทร์แล้วเนี่ย"
"แต่.."
"ไม่ต้องแต่ กูกลับเองได้ ก็แค่ไม่สบายนิดหน่อยเอง"
"จริงๆนะ"
"เออ"
"ถึงแล้วโทรบอกกูนะ"
"..."
"นะ"
"ก็ได้ๆ ไปประชุมได้แล้ว"
"กูไปก่อนนะ"
"เออ"
==Jimin==
ตอนนี้ผมกำลังเดินลงบันไดเพื่อลงจากตึกเรียนแล้วเตรียมตัวกลับบ้าน ผมถือซองจดหมายสีชมพูที่ได้รับมาเมื่อเช้าไว้ในมือ มันรู้สึกแปลกๆกับจดหมายแต่ละฉบับของคนๆนี้ ตกลงแล้วเขาเป็นใครกันแน่
เรื่องมันเริ่มชักจะไปกันใหญ่แล้ว สรุปว่าคนที่ส่งจดหมายนี้มาคือใครกัน เขาจะคิดดีหรือคิดร้ายกับผมกันนะ ไอตัวอักษร 'เอส' นั้นมันหมายความว่ายังไงกัน ชือย่อ? หรืออะไร..
"อ้าวจีมิน" เสียงเรียกของใครบางคนทำให้ผมตื่นจากภวังค์
"นาอึน"เจอหน้ากันอีกล่ะ
"จะไปไหนหรอ?"ยุ่งจริง
"กลับบ้านดิ"
"อ่อ แล้วนั้นจดหมายอะไรหรอ" นาอึนถามขึ้นพลางทำหน้าตาส่งสัย
"จะอยากรู้ไปทำไม" ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามออกไป ทำไมต้องอยากรู้
"ก็เปล่า เผื่อฉันจะรู้จักคนที่ส่งมา"
"ไม่จำเป๋น"
"ตัวเอสหรอ อื้มม.. ชูก้า.." นาอึนมองมาที่จดหมายที่ผมถืออยู่ก่อนจะพูดขึ้น
"อะไรนะ?" ผมถามออกไป
"เปล่า.."
"ใครคือชูก้า"
"ยุนกิ.."
"..."
"อย่าฟังอะไรฉันมากเลย ไม่ใช่ยุนกิหรอกมั้ง.." นาอึนพูดจบแล้วก็เดินออกไป
"จะไปไหนหรอ?"ยุ่งจริง
"กลับบ้านดิ"
"อ่อ แล้วนั้นจดหมายอะไรหรอ" นาอึนถามขึ้นพลางทำหน้าตาส่งสัย
"จะอยากรู้ไปทำไม" ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามออกไป ทำไมต้องอยากรู้
"ก็เปล่า เผื่อฉันจะรู้จักคนที่ส่งมา"
"ไม่จำเป๋น"
"ตัวเอสหรอ อื้มม.. ชูก้า.." นาอึนมองมาที่จดหมายที่ผมถืออยู่ก่อนจะพูดขึ้น
"อะไรนะ?" ผมถามออกไป
"เปล่า.."
"ใครคือชูก้า"
"ยุนกิ.."
"..."
"อย่าฟังอะไรฉันมากเลย ไม่ใช่ยุนกิหรอกมั้ง.." นาอึนพูดจบแล้วก็เดินออกไป
นี่มันเรื่องอะไรกันว่ะเนี่ย จดหมายเป็นของยุนกิ? หรืออาจจะไม่ใช่ นาอึนพูดแปลก ผู้หญิงคนนี้นี่มันดูแปลกคนจัง
หรือว่าจดหมายทั้งหมดนั้นจะเป็นของยุนกิจริงๆว่ะ..
โอ้ยยยยย นี่ผมคิดเรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนลงบันไดแล้วนะ นี่ก็เดินลงมาจนจะถึงโรงอาหารอยูแล้วเนี่ย ยังไม่เลิกคิดอีก เฮ้อออ มึนหัวจังงง อยากกลับถึงบ้านแล้วววว
"จีมินระวัง!!!" ใครสักคนเรียกผมแล้วบอกให้ผมระวังอะไรสักอย่าง ผมกำลังจะหันไปหาเขาแต่ก็ถูกใครสักคนที่วิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้กระชากผมออกจากตรงที่ผมยืน
"อ่ะ!" ผมที่ถูกกระชากออกมา ตัวของผมก็ล้มทับและถูกประคองโดยคนที่มาช่วยผมไว้ เมื่อกี้ผมเห็นกระถ่างต้นไม้มันหล่นลงมาตรงที่ผมยืน
"โอ้ยยย!" คนที่ช่วยผมเอาไว้ส่งเสียงร้องขึ้นทันที ผมกำลังจะหันไปหาคนที่ช่วยผมไว้ กำลังจะถามคนที่ช่วยผมไว้ว่าเขาเป็นอะไรมั้ย แต่ยังไม่ทันไร ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนที่สติผมจะดับวูบไป..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แทฮยอง..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น