Let me know 10
ตอนนี้ผมอยู่หน้าผับ XXX กำลังลังเลอยู่ว่าควรจะเข้าไปดีมั้ย ถ้าเข้าไปก็กลัวว่าไอแทฮยองจะบอกว่าไปยุ่งเรื่องของมันอีก แต่ถ้าจะไม่เข้าไปก็เป็นห่วงตัวมันอีก เอาจริงๆผมก็ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นคนนัดมันมา แต่ที่ผมคิดไว้ก็น่าจะเป็นนาอึน ยุนกิก็ไม่ใช่ เพราะว่ายุนกิอยู่กับพี่เจโฮป
ปากก็บอกไปว่าจะตัดใจจากมัน แต่ใจนี่แม้งกลับทำตรงข้ามกับที่ปากพูดทุกอย่าง ทำไม่เคยจะได้เลยสักครั้ง ทั้งๆที่มันก็มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นกับชีวิตผมเพราะผู้ชายคนนี้ตั้งมากมาย แต่ทำไมผมยังทนได้อยู่อีก ทนกับคนที่ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจผมสักนิด มันเป็นเพราะอะไรกันนะ หรือเพราะว่าผมกำลังหลงรัก..
คิดไปคิดมานี่กูชักเริ่มจะเข้าเรื่องที่เพ้อเจ้อไปแล้วครับ ยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้นแหละ ไม่เข้าไปข้างในสักที ป่านนี้ไอแทฮยองมันจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แล้วคือผมไม่กล้าเข้าไปในนี้ไง คือคนมันไม่เคยเข้าอ่ะ จะกล้าได้ยังไงเล่า
สุดท้ายไอขาเจ้ากรรมมันก็พาผมเข้ามาในนี้จนได้ ขาของผมมันก็สั้นนะแต่ทำไมถึงได้เข้ามาในนี้เร็วจังว่ะ นี่ยังไม่ได้ทำใจที่จะเข้ามาเลยสักนิด อย่างว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ ผมว่าผมเลิกบ่นแล้วมองหาแทฮยองดีกว่า
ผมเดินมองหาแทฮยองมาสักพักแล้วแต่ก็ยังไม่เจอมัน เจอแต่สายตาคนในที่นี้มองมาแบบแปลกๆ ผมเลยก้มลงสำรวจตัวเองสักนิดก็ผมว่าสารรูปตัวเองเหมาะแก่การนอนอยู่บ้านมากกว่า เออก็ตอนแรกที่อาบน้ำแล้วแค่จะออกไปหาไรกินปากซอยบ้านไงไม่คิดว่าจะมาที่นี้ แต่พอพี่นัมจุนโทรมาบอกก็เลยรีบมาที่นี่เลยไง ถึงว่าทำไมลุงแท็กซี่มองแปลกๆ
ผมเดินไปเรื่อยๆก็ผมกับผู้ชายคนนึงกำลังหลับ?หรืออะไรสักอย่างอยู่บนโต๊ะตัวหนึ่ง มองก็รู้ว่าเป็นแทฮยอง ผมเลยรีบเดินเข้าไปที่โต๊ะที่มันนั่งอยู่มากขึ้นจนกระทั่งเห็นผู้หญิงคนนึงกำลังลุกขึ้นแล้วจับตัวแทฮยองยืนขึ้นตาม
นาอึนจริงๆ..
เมื่อเห็นว่านาอึนแบกแทฮยองเตรียมกำลังจะไปไหนไม่รู้ผมจึงไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปที่โต๊ะนั้นทันทีทำให้นาอึนหน้าเหว่อขึ้นทันทีเพราะว่าตกใจที่เห็นผม
"จะทำอะไรน่ะนาอึน?"
"จีมิน!!"
"ส่งแทฮยองมาให้ฉัน"
"เขามากับฉัน!"
"แต่เขาต้องกลับกับฉัน!" ผมพยายามที่จะพูดอย่าใจเย็นแล้วนะ
"นายกำลังจะหลอกเขาตอนเขาเมาใช่มั้ยล่ะถึงได้มาพาเขากลับ"
"ฉันมาตามคำสั่งของพี่นัมจุน พี่ชายแทฮยอง"
"..."
"จะลองโทรไปถามมั้ยล่ะ จะได้รู้เลย"
"..."
"สั่งแทฮยองมา"
"ที่หลังดูสารรูปตัวเองก่อนมาที่นี้ด้วยก็ดีนะ หึ ฝากไว้ก่อนเถอะ"
"ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะใช้วิธีสกปากแบบนี้" หลังจากที่นาอึนส่งแทฮยองมาให้ผมแล้วเดินจากไป ผมได้แต่พึมพัมเบาๆเพราะเดี๋ยวคนอื่นหาว่าผมบ้าเพราะพูดอยู่คนเดียว
การจะแบกมันออกมาจากที่นั่นได้เป็นอะไรที่ยากลำบากมาก ตัวมันหนักนี่ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอก แต่สายตาแต่ละคนนี่แม้งมองมาอย่างกับว่าผมกำลังทำอะไรไม่ดี นี่กูกำลังทำความดีนะครับ กำลังพาคนเมากลับบ้าน ไอนี้นี่ก็เมาไม่รู้เรื่องเลยว่ะ
"ถึงสักที" ผมพูดขึ้นหลังจากที่วางไอแทฮยองลงบนเตียงสีขาวของมันก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อจะไปเอากะละมังใส่น้ำอุ่นเพื่อที่จะเอามาเช็ดตัวให้มัน
ผมเดินถือกะละมังที่ภายในถูกบรรจุด้วยน้ำอุ่นและมีผ้าสีขาวพาดไว้ ผมนำกะละมังไปวางไว้ตรงเก้าอี้ข้างเตียงแล้วก็นั่งลงตรงเตียงข้างที่ว่างอยู่ ผมจัดการปลดกระดุมเสื้อของมันอย่างมือสั่นๆจนถึงเม็ดสุดท้ายก็หยิบผ้าชุบน้ำแล้วค่อยๆไล่ลงไปตามลำตัวของมันอย่างเบามือ
นี่กูคิดอะไรลามกอยู่ป่ะว่ะ
ทำไมมือต้องสั่น..
ผมหันตัวเองไปที่เก้าอี้ที่มีกะละมังวางไว้เพื่อเอาผ้าลงไปชุบน้ำใหม่ แต่ยังไม่ทันไรผ้าก็ตกลงพื้นไปเมื่อมือของไอแทฮยองมันโอบมาที่เอวของผมแล้วดึงผมลงไปนอนบนเตียงที่มันนอนอยู่ก่อนหน้านี้แล้วมันก็ขึ้นคร่อมผมพร้อมกับจับแขนผมตึงกับเตียงทันที
ไอเชี่ยยยยย.. นี่มึงเมาอยุ่นะ
"มึงทำไรแทอื้ออ.." ผมยังไม่ทันถามมันจบก็โดนมันใช้ปากของมันประกบลงมาที่ปากผมทันที ผมตกใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมือของมันยังคงตึงแขนของผมไว้้กับเตียงอยู่ ก็เลยๆด้แต่ดิ้นไปดิ้นมาเท่านั้น
"อื้อออ..ปล่อย.." เพราะรู้สึกว่าอากาศเริ่มจะหมดทำให้ผมต้องบอกมันให้ปล่อยทั้งที่ไม่รู้ว่ามันจะรู้รึเปล่า มันผละจูบออกจากผมแปปนึงแล้วก็ก้มลงมาทำท่าจะจูบผมอีกครั้งแต่ผมหันหน้าหลบมันทันทำให้มันจูบผมไม่ได้
"อ้ะ ม มึง" แต่มีหรือคนอย่าแทฮยองที่กำลังเมาอยู่จะหยุดแค่ไหน มันเริ่มซุกไซร้ที่ซอกคอผมแทนเมื่อผมไม่หันไปหามัน แล้วก็ค่อยๆสอดมือเข้ามาภายในเสื้อที่ผมใส่อยู่ก่อนจะถกเสื้อผมขึ้น มือของมันยังคงลูบไล้ไปทั่วลำตัวของผมพร้อมกับปากที่ยังคงนัวเนียอยู่แถวซอกคอ มือของผมที่ถูกมันปล่อยจึงค่อยดันที่แผงอกของมันเพื่อเป็นการห้าม
"อ อึก แท"
"อืมม หอมม.."
"ม มึง ปล่อยกู อ้ะ.."
"ไม่ปล่อย.."
"ม ไม่ มึงทำแบบนี้ ม ไม่ได้นะ"
"อืมม ทำไม"มันพูดขณะที่มันยังคงหยอกเล่นกับหูของผม
"ร เรา ไม่ได้รักกัน" เจ็บ คำนี้แม้งเจ็บมาก พูดเองเจ็บเอง เออ มึงเข้าใจกูยีง กูรักมึง แต่มังไม่ได้รักกูไง ดังนั้นเราไม่ควรทำเรื่องแบบนี้
"กูรักมึง..จีมิน.."มันพูดจบก็จูบปิดปากผมทันที
สุดท้ายผมก็ปล่อยตัวให้มัน..
เจ็บ ความรู้สึกเจ็บที่สะโพกมันแล่นขึ้นเมื่อผมขยับตัวเพียงนิดเดียว ผมมองคนที่กำลังนอนหลับแล้วเอาแขนผาดมาที่เอวผมไว้ ผมค่อยๆสำรวจคนตรงหน้าอีกครั้ง ร่างกายของมันที่ใครๆต่างก็ปารถนาแต่ผมกลับได้มันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเลยแม้แต่น้อย
เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะมันเมาไงล่ะ คนเมามันจะคิดจะพูดจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ แล้วอีกอย่างนะ ดูก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนแรกของมัน มมันดูจะชำนาญในเรื่องแบบนี้มากเกินไป มันคงเคยทำแบบนี้กับใครมาแล้ว
ผมค่อยไเอามือของมันที่ผาดเอวผมไว้ออกเพราะเดี๋ยวมันจะตื่น แล้วค่อยๆยันกายลุกขึ้นจากเตียงด้วยความเจ็บปวด มันเจ็บมากเกินไป เจ็บจนไม่อยากลุกไปไหน แต่ก็ต้องพยายามลุกขึ้นเพื่อไม่ให้มันตื่นมาแล้วเห็นผมในสภาพแบบนี้
ผมเดินเข้าห้องน้ำพร้อมกับชุดของผมที่ใส่เมื่อคืน สำรวจตัวเองในกระจกก็พบกับร้อยแดงมากมายตามลำตัว ผมพยายามไม่คิดอะไรให้วุ่นวายไปมากกว่านี้ จัดการล้างตัวเองเพื่อเอาคราบรักที่ตอดตัวผมออก เช็ดตัวแล้วใส่เสื้อผ้าทันที
เมื่อเดินออกมาผมก็ดูนาฬิกาตอนนี้เวลาตีสามครึ่ง ผมถอนหายใจอย่างโล่งใจเพราะเวลาแบบนี้มันคงยังไม่ตื่นไปโรงเรียนชัวร์ ผมเก็บของทุกอย่างที่กองอยู่ตามพื้นจัดให้เรียบร้อยให้อยู่ในสภาพที่ทุกอย่างดูเป็นปกติและะค่อยๆเดินไปหาแทฮยองอีกครั้ง มองหน้ามันแล้วก็พึมพัมออกมาอีกครั้ง
"มึงตื่นมามึงจะจำเรื่องเมื่อคืนได้มั้ยนะ"
"ถ้ามึงจำไม่ได้ก็คงดีสินะ"
"แต่ถ้ามึงจำได้ล่ะ กูควรทำยังไง.."
"ถ้างั้นกูขอ.."
"ขอให้มึงจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้นะ.."
พูดจบผมก็เดินออกจากห้องของมันทันที ไฟในบ้านค่อนข้างมืดแต่เพราะเวลาที่เริ่มเช้าแล้วจึงทำให้มีแสงสว่างเข้ามาบ้าง ผมค่อยๆเดินลงบันไดไปด้วยความยากลำบาก ต้องฝืนตัวเองไปให้ถึงบ้าน เดินลงมาเรื่อยๆจนเกือบถึงประตูบ้านก็ต้องชะงัก
"อ้าวจีมิน เมื่อคืนอยู่นี่อ่อ?" พี่นัมจุน
"อ อ่อครับ ผมเผลอหลับน่ะ"
"อ่อขอบคุณมาก แล้วมันเป็นไงบ้างอ่ะ"
"มันไม่เป็นไรหรอกครับ" กูเนี่ยเป็น
"อ่อ เฮ้ยแล้วทำไมเดินแบบนั้นอ่ะ" เชี่ยแล้วครับ พี่นัมจุนเห็นผมเดินแปลกๆ ผมว่าผมพยายามเดินให้เป็นปกติแล้วนะ แถมยังอยู่ในความมืดอีกต่างหาก พี่แม้งเห็นได้ไงว่ะ แล้วนี่แม้งจะเห็นรอยบนตัวก็ด้วยมั้ยเนนี่ย
"เอ่อ ผมตกเก้าอี้ไอแทฮยองมันอ่ะพี่ โครตเจ็บเลยพี่..ผมกลับก่อนนะ"
"เฮ้ยให้พี่ไปส่งป้าว นี่มันจะตีสี่ มันอันตราย"
"ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไป"
"เอางั้นอ่อ งั้นกลับดีๆล่ะ จะไปโรงเรียนไหวมั้ยเนี่ย"
ผมเดินออกมาหลังจากที่พูดจบแต่ก็ยังพอได้ยินสิ่งที่พี่นัมจุนพูด อืมม วันนี้ผมคงไม่ไปโรงเรียน ไม่ใช่ว่าตื่นไม่ไหวหรอก ไอง่วงนี่ยังไปหลับที่โรงเรียนได้ แต่ไอที่ไม่ไหวนี่คือร่างกายผมตอนนี้ เดินแล้วแทบทรุด
"จีมิน ไปโรงเรียนได้แล้ว"
"..."
"จีมินตื่น"
"อืออพี่จิน มินปวดหัว.." ผมหลอกพี่จินไปว่าปวดหัวเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปโรงเรียน ดีนะที่ผมเอาผ้าคลุมตัวไว้เพื่อไม่ให้พี่จินเห็นรอย
"งั้นพักผ่อนเถอะ แล้วเป็นไงหายเจ็บยัง สะโพหนะ" อย่าตกใจครับ พี่จินไม่ได้รู้เรื่องนั้น ผมก็บอกพี่จินไปเหมือนที่บอกพี่นัมจุนนั่นแหละ และก็บอกอีกว่าอย่าบอกใครว่าผมไปนอนบ้านนู้นมา
"ยังไม่ค่อยดีขึ้นครับ พี่ไปเถอะ"
"งั้นพี่ไปก่อนนะ กับข้าวอยู่ข้างล่าง ถ้าหิวก็อุ่นเอาก็ได้"
"ครับ"
==Jungkook==
ตอนนี้มันจะเริ่มวิชาแรกแล้วแต่จีมินยังไม่มาเลยครับ ตอนแรกผมคิดว่ามันอาจจะมาสายก็เลยยังไม่ได้โทรไปหามัน แต่ตอนนี้มันจะสายเกินไปแล้วครับ ผมเลยอาศัยจังหวะที่อาจารย์ยังไม่เข้าสอนโทรหามัน
(ตู้ดๆๆ.. กรุณาฝากข้อความ..)
ผมโทรไปกี่ทีมันกูไม่รับโทรศัพท์ผม ผมเลยตัดสินใจโทรไปหาพี่จินแทนตอนนี้พี่แม้งจะเรียนอยู่ป้าวว่ะ
(ว่าไงจองกุก)
"พี่จิน จีมินยังไม่มาเลย"
(อ่อ มันปวดหัวอ่ะ)
"อ้าวหรอครับ"
(แล้วเมื่อวานนะ มันเผลอหลับบนเก้าอี้ แล้วตกเก้าอี้ ตื่นมานี่เดินกระเพกๆอ่ะ555)
"จริงหรอครับ"
(ถ้าเห็นถ้ามันเดินนะ โอ้ยพี่ฮา555)
"ชักอยากเห็นแล้ว 555"
(เอองั้นแค่นี้ก่อนนะพี่เรียนก่อน)
"ครับพี่จิน"
"จีมินไม่มาหรอจองกุก"ผมวางสายจากพี่จินก็ได้ยินเสียงยุนกิถามขึ้นเรื่องจีมิน
"จีมินมันปวดหัวน่ะ"
"แล้วขำอะไรล่ะ"
"อ่อมันตกเก้าอี้อ่ะ แล้วเดินกระเพกๆ 555"
"5555 ฉันอยากเห็น"
"ฉันก็อยากเห็น"
==V==
ผมกลับถึงบ้าด้วยสภาพที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ตอนไปโรงเรียนนี่สภาพอย่างกับศพ เมื่อคืนผมเมามากจนผมจำอะไรไม่ได้เลย จำได้แค่ว่านาอึนนัดผมให้ออกไปหาที่ผับ แล้วก็โดนบังคับให้กินเหล้า หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกแล้ว..
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วกำลังจะล้มตัวนอน แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอะไรบางอย่างอยู่บนเตียงนอนของผม เป็นใคร ใครก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละ
คราบสีขาวขุ่นแห้งกรังมีรอยสีแดงที่คาดว่าน่าจะเป็นรอยเลือดนิดๆติดอยู่บนเตียงนอนของผม ผมอึ้งไปสักพักก่อนจะพยายามคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อคืนผมพาใครเข้ามาในบ้าน
นึกเท่าไหร่มันก็นึกไม่ออกสักที ผมได้แต่ภาวนาขอให้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นบนเตียงนั้นมันไม่ใช่นาอึน หรือแม้กระทั่งยุนกิ.. เพราะว่าวันนั้นนาอึนเป็นคนนัดผมแล้วบังคับให้ผมกินเหล้า ผมเลยกลัวว่าจะเป็นเธอ.. ผมตัดสินใจที่จะโทรไปหาพี่นัมจุน
(เลขหมายที่ท่านเรียก..)
"นี่มันบ้าอะไรกันว่ะ!!"
"ใจเย็นไอวี" ผมได้แต่สบถกับตัวเอง เอาว่ะ รอพี่นัมจุนมาค่อยถามก็ได้ว่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น